Na gruncie przepisów podatkowych obowiązujących do końca 2012 roku cesję umowy leasingu należy uznać za najem lub dzierżawę, jeśli nie zostaną spełnione warunki określone w art. 17b ust. 1 ustawy o CIT. Tym samym podstawowy okres umowy leasingu zostanie przerwany – tak wynika z wyroku NSA z 26 marca 2013 r. (II FSK 1484/11).
Warunki, które powinna spełniać umowa leasingu podatkowego, zostały określone w art. 17b ust. 1 ustawy o CIT (w przypadku leasingu operacyjnego) oraz w art. 17f ust. 1 tej ustawy (w przypadku leasingu finansowego).
Do 31 grudnia 2012 r. z przepisów nie wynikało wprost, czy w przypadku przejęcia umowy leasingu przez osobę trzecią umowę tę należy traktować jako nową i ponownie oceniać, czy spełnia wszystkie warunki. Przesłanki wskazane w ustawie nie mają charakteru podmiotowego, a odnoszą się wyłącznie do przedmiotu umowy leasingu (tj. okresu, na jaki umowa powinna zostać zawarta, jakich rzeczy lub praw dotyczy oraz sumy ustalonych z jej tytułu opłat). Ponadto wskazane przepisy nie stanowią, że warunkiem koniecznym do uznania umowy za leasing podatkowy jest zachowanie ciągłości podmiotowej po stronie korzystającego lub finansującego.
Tym samym, w przypadku zmiany korzystającego, NSA niesłusznie uzależnił możliwość skorzystania z preferencji podatkowych, jakie ustawa przewiduje dla umowy leasingu, od pozytywnego wyniku kolejnego badania umowy. Ze stanowiskiem NSA tym bardziej trudno się zgodzić, że sam ustawodawca nie uzależnił kwalifikacji danej umowy jako umowy leasingu od warunku zachowania niezmienności stron w czasie jej trwania.
Nie można również uznać, że cesja umowy leasingu w stanie prawnym obowiązującym do końca 2012 roku jest kontynuacją pierwotnej umowy jedynie na gruncie prawa cywilnego.
Prawo wstępującego do rozliczenia przejętej umowy leasingu na zasadach określonych w art. 17b ust. 1 ustawy o CIT powstaje niezależnie od praw, które dotychczas przysługiwały korzystającemu. Nie mamy bowiem do czynienia z następstwem prawnym, lecz z kontynuacją rozliczenia wydatków związanych z umową leasingu. Nie można więc uznać, że cywilnoprawne przejęcie umowy leasingu przez osobę trzecią kreuje dla niej nową sytuację prawną, przez co nie może korzystać z preferencji podatkowych przewidzianych dla umów leasingu.
Komentowany wyrok stawia podmioty dokonujące cesji umowy leasingu w gorszej sytuacji niż osoby, które jako pierwsze wystąpiły w roli korzystającego. Niewątpliwie przejmujący nie nabędzie w pełni korzyści podatkowych, które wywodzą się z tytułu leasingu podatkowego.
W praktyce podatnik będzie zobowiązany rozpoznać zawartą umowę ze skutkami podatkowymi jak dla umów najmu lub dzierżawy. Korzystający nie rozliczy więc umowy leasingu na zasadzie kontynuacji, a tym samym nie będzie uprawniony do zaliczania w koszty uzyskania przychodów opłat leasingowych. Istotą leasingu jest to, że po podstawowym okresie umowy korzystający jest uprawniony do nabycia prawa własności przedmiotu najmu za cenę niższą od rynkowej. Jednak w przypadku umów najmu (dzierżawy) podatnik nie skorzysta z preferencyjnej opcji wykupu używanego przedmiotu.
Comments are closed.