Przeniesienie w leasingu finansowym całego ryzyka i korzyści związanych z użytkowaniem na leasingobiorcę powinno skutkować ujęciem oddanych składników w bilansie nie jako aktywa trwałe, ale jako należności w kwocie równej inwestycji leasingowej netto.
Otrzymywane płatności (raty) leasingowe leasingodawca traktuje częściowo jako spłatę inwestycji, a częściowo jako przychody finansowe, które są dla niego wynagrodzeniem za usługę leasingu.
Ujęcie transakcji leasingu finansowego przez leasingodawcę jest bardzo podobne do ujęcia w banku udzielanych kredytów czy pożyczek – późniejsza ich spłata przez kredytobiorcę czy pożyczkobiorcę nie tworzy w całości przychodów. Przychodami są wyłącznie otrzymane odsetki od użyczonego kapitału. Opłaty leasingowe dotyczące danego okresu obrotowego, z wyłączeniem kosztów usług (np. kwota ubezpieczenia), zmniejszają inwestycję leasingową brutto, obniżając zarówno należność główną, jak i kwotę niezrealizowanych przychodów finansowych.
Zarachowanie przychodów finansowych z tytułu leasingu finansowego powinno odbywać się zgodnie z zasadą ostrożności, to znaczy w sposób odzwierciedlający stałą, okresową stopę zwrotu z nierozliczonej części inwestycji netto.
Umowy o leasing finansowy
MSR 17 (Międzynarodowe Standardy Rachunkowości) zawiera również pewne zalecenia dotyczące umów o leasing finansowy. I tak, szacunkowe, niegwarantowane wartości końcowe, przyjęte do wyliczenia wartości inwestycji leasingowej brutto dla leasingodawcy, powinny być regularnie weryfikowane, a gdyby nastąpiło ich zmniejszenie, to należy zmodyfikować sposób rozłożenia przychodów w czasie przez cały okres leasingu i od razu ujmuje się ewentualne zmniejszenie kwot już naliczonych.
Koszty bezpośrednie związane z negocjacjami i działaniami służącymi doprowadzeniu do zawarcia umowy leasingowej, takie jak prowizje, opłaty za obsługę prawną czy koszty wewnętrzne są uwzględnione we wstępnej wycenie należności z tytułu leasingu finansowego i pomniejszają kwotę przychodów uznawanych w okresie leasingu. Koszty poniesione przez leasingodawców będących producentami lub pośrednikami związane z negocjacjami i działaniami służącymi doprowadzeniu do zawarcia umowy leasingowej nie są objęte definicją początkowych kosztów bezpośrednich, w wyniku czego nie są uwzględnione w wyliczeniu inwestycji leasingowej netto i są ujmowane jako koszt z chwilą uznania zysku ze sprzedaży, co w przypadku leasingu finansowego następuje zazwyczaj na dzień rozpoczęcia okresu leasingu.
Umowy o leasing operacyjny
Natomiast umowa o leasing operacyjny zatrzymuje ryzyko i korzyści związane z posiadaniem, a zarazem z użytkowaniem przedmiotu po stronie podmiotu finansującego transakcję. Wobec tak przyjętej definicji, aktywa przekazane w leasing należy wykazywać w bilansie leasingodawcy zgodnie z ich charakterem. W związku z ujęciem przedmiotu umowy w ewidencji bilansowej środków trwałych oddane w leasing aktywa podlegają amortyzacji według metod zastosowanych przez leasingodawcę do podobnych aktywów trwałych.
Przychody z tytułu opłat leasingowych
Przychody z tytułu opłat leasingowych powinny być ujmowane w przychodach metodą liniową przez okres leasingu, chyba że ujęcie ich w inny systematyczny sposób lepiej odzwierciedla spadek korzyści czerpanych ze składnika aktywów. Wstępne koszty bezpośrednie poniesione specjalnie w celu uzyskania przychodów, podobnie jak ma to miejsce w przypadku leasingu finansowego, są rozliczane w czasie albo są zaliczane w całości do kosztów okresu, w którym zostały poniesione.
Podstawa prawna: MSR 17 Leasing
Comments are closed.